Od pewnego czasu serio zaczęłam się zastanawiać.
Jak bardzo jesteśmy normalni i co to w ogóle znaczy być tym normalnym.
Ja na przykład chyba nie potrafię być normlana i nie umie dobierać ludzi.
 Czuje się ostatnio jak kawałek zwykłego podartego papieru. 

Śpieszmy się

"Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko umierają."

W głowie tylko tą myśl mam,
Żyje lecz na każdego przyjdzie pora
Prędzej czy później
Nie unikniemy śmierci
Przyjdzie po każdego

Łudzimy się każdego dnia
Że nas to ominie, że przecież
Nas to kompletnie nie dotyczy

Lecz ona przyjdzie niespodziewanie
Przybędzie i już Ciebie na tym świecie
Nie będzie

Budzę się ciągle z tego snu
Z tej nuty nadzieji

Zaczynam szeroko oczy otwierać
Przez sen ciągle zamykane

Od światła dnia ubiegałe
szeroko zmęczone oczy 

Spoglądając na świat rozmazany
 chwili przedtem był jeszcze normalny

Ale nie ma nie ma go 
Nie ma mojego świata 

Siemka.

Ten blogger to nie będzie kolejny blogger, który będzie zawierał kolejne

cudowne opowiadanie, cudownego pisarza. Nie będzie jego pisać 

przecudowna osoba(one nie istnieją). Będę to ja. Zwykły szary człowiek

dopuszczony do świata  klawiatury w internecie.

Do prawdy jeszcze nie wiem o czym będę pisać.

Tematem przewodzącym będą wiersze, przynajmniej docelowo.

- Marcelina